Co nas łączy z czworonogami - ZOONOZY cz.2 Leiszmanioza SANDFLY

Leishmania to pierwotniak o skomplikowanym cyklu życiowym. Do pełnego rozwoju wymaga dwóch żywicieli, w ciele których przyjmuje odmienne postaci. Żywicielem ostatecznym a więc takim, w którym pasożyt się rozmnaża (przez podział podłużny) są muchówki z rodzaju Phlebotomus. Pierwotniaki w ciele owadów żyją w jelicie i mają postać wydłużoną z witką na przodzie ciała. Witka leiszmanii wprawia ją w ruch i pierwotniak przemieszcza się z jelita owada do początku przewodu pokarmowego - jamy ustnej. Muchówki odżywiają się krwią ssaków, tak jak komary, i w ten sposób pierwotniaki dostają się do organizmu żywiciela pośredniego jakim jest ssak. W organizmie ssaka Leishmania przyjmuje kulistą postać bez zdolności do ruchu, żyje wewnątrz komórek żywiciela, w monocytach, makrofagach i komórkach układu siateczkowo-śródbłonkowego. 

Leiszmania jest zmorą psów żyjących na Malcie. Niektórzy właściciele wolą nie wyprowadzać psów z domu niż narażać je na zachorowanie na tą chorobę. Pospolitość tej choroby na Malcie powoduje, że test w kierunku leiszmaniozy zaleca się u wszystkich psów raz do roku. 

Najczęściej rozpoznawana jest po objawach skórnych, jednak obrazy kliniczne mogą być bardzo różnorodne. Przypadek przedstawiony na zdjęciach poniżej jest nietypowy. Diagnostyka różnicowa obejmowała: bakteryjne zapalenie skóry, grzybicę, demodekozę i pęcherzycę liściastą. Do szybkiej diagnozy leiszmaniozy służą szybkie testy BVT, do zrobienia których wystarczają dwie krople krwi i 10 minut czasu. Niestety ich pewność nie jest 100%.

Leczenie wcześnie zdiagnozowanej leiszmaniozy najczęściej zakończone jest sukcesem. W przypadkach zaawansowanej, przewlekłej leiszmaniozy rokowanie jest niepomyślne.

Do leiszmaniozy często dołączają zakażenia towarzyszące, które leczy się dodatkowo antybiotykami.

Podstawowym lekiem wyboru jest Allopurinol, czyli lek używany w mocznicy. Allopurinol zabija pierwotniaka a leczenie powinno trwać nie krócej niż 3-4 miesiące.

Do rozpoznania leiszmaniozy kluczowe jest badania mikroskopowe zeskrobiny zmian skórnych.

Drugą pewną metodą są testy laboratoryjne wykonywane w specjalistycznych laboratoriach.

Zupełną nowością jest szczepionka przeciwko leiszmaniozie stworzona niedawno we Francji. Szczepienie powtarza się trzykrotnie co miesiąc a następnie co roku. Szczepienie nie daje 100% odporności ale znacznie zmniejsza prawdopodobieństwo zachorowalności. Badania pokazały, że w grupie zaszczepionych psów narażonych na zakażenie pierwotniakiem Leishamania zachorowalność była 4 razy mniejsza niż w grupie psów nieszczepionych.

Leiszmania dotyczy również ludzi jako żywicieli pośrednich. Do zakażenia dochodzi w ten sam sposób jak u pozostałych ssaków czyli przez ukłucie muchówki, w której ciele znajduje się pierwotniak. Badania pokazują, że ryzyko na zakażenie jest większe gdy człowiek rozgniecie muchówkę w momencie gdy ta pije jego krew. Leiszmania u ludzi diagnozowana jest rzadko w porównaniu do psów. Najczęściej dotyczy małych dzieci i właściwie rozpoznana jest w pełni wyleczalna.

Sklep Bazaar Kraków - Dywany, Narzuty, Zasłony

Co nas łączy z czworonogami - ZOONOZY cz.1 grzybica RINGWORM

Grzybicy sprzyjają wysoka temperatura i wilgotność, niska odporność organizmu i zadrapania skóry.

To tłumaczy dlaczego grzybica jest tak popularna w gorących krajach. Na przykład na Malcie jest to najczęstszy problem dermatologiczny zwierząt i jeden z najczęstszych problemów zdrowotnych, z którymi właściciele przychodzą do lekarza weterynarii. Przyczyną zmory skórnej Malty i nie tylko jest dermatofit Trichophyton. To Trichophyton jest przyczyną grzybicy nazywanej 'Ringworm'. Do wystąpienia grzybicy najczęściej wystarczają 3 z wymienionych warunków. 

Co gorsza ludzie są również wrażliwi na zakażenie grzybicą. Może pojawić się na skórze w dowolnym miejscu naszego ciała, dotyczy również włosów i paznokci. Zmiany skórne najczęściej są okrągłe z zaczerwienioną obwódką. 

Stąd angielska nazwa RINGWORM. Dawniej wierzono, że przyczyną zmian skórnych są pasożyty - robaki 'WORMS'. Od kształtu zmian na skórze powstał drugi człon nazwy 'RING'.

Grzybica paznokci wywołana przez Trichophyton -zwykle objawia się zielonawo-brązową obwódką wokół paznokcia. Grzybica stóp powoduje przykry zapach.

U zwierząt zmiany są mniej regularne i zwykle początkowo powodują wyłysienia i zaczerwienie skóry. Naskórek często się złuszcza. W zaawansowanym stadium powstają strupy (jak na załączonych zdjęciach). Grzybica może dotyczyć wszystkich zwierząt i ludzi.

 

Ogólny podział dermatofitów zawiera 3 rodzaje Trichophyton, Microsporum i Epidermophyton.

W rodzaju Trichophyton rozróżniamy gatunki mentagrophytes, rubrum, verrucosum i inne.

Zapalenie Mięśni Żuciowych

Zapalenie Mięśni Żwaczy czyli Masticatory Muscle Myositis MMM
to choroba autoimmunologiczna o podłożu genetycznym. Jest to choroba nawracająca, która może objawiać się w różny sposób.

Występuje u psów obu płci, wielu ras i w różnym wieku, przy czym częściej u młodych, dużych psów.

Przyczyny choroby nie są do końca poznane ale wiedza na temat mechanizmu choroby jest coraz szersza a badania mogą doprowadzić do poznania odpowiedzi.
Jak w każdej chorobie autoimmunologicznej, układ odpornościowy organizmu zaczyna rozpoznawać wroga we własnych komórkach. W przypadku mmm są to specyficzne włókna mięśniowe występujące jedynie w tak zwanych mięśniach żwaczach. Do mięśni żwaczy zalicza się mięsiań żwacz (musculus maseter), mięsień skroniowy (musculus temporalis), mięsień skrzydłowy (musculus pterygoideus) i mięsień dwubrzuścowy (musculus digastricus). Włókna tworzące te mięśnie, tak zwane włókna 2M są zbudowane z unikatowej dla nich miozyny. Według najnowszych badań, miozyna ta w MMM staje się celem nieprawidłowo działającego układu odpornościowego. Procesy degeneracyjne włókien mięśniowych prowadzą do zwłóknienia i martwicy mięśni żuciowych. W efekcie dochodzi do zaniku mięśni jedynie na pysku psa. W zaawansowanym stadium choroby zwierzę ma znacznie ograniczoną możliwość lub nie ma możliwości OTWIERANIA pyska. Choroba może się też objawiać brakiem możliwości ZAMKNIĘCIA pyska

Leczenie we wczesnym stadium choroby jest typowe dla postępowania przy leczeniu chorób o podłożu immunologicznym i polega na zahamowaniu działania układu odpornościowego (należy to zrobić w jak najmniejszym stopniu, który jednak spowoduje zatrzymanie postępowania choroby)


Trudniejsze i często kontrowersyjne jest leczenie stadium zaawansowanego choroby, kiedy doszło już do zaniku mięśni a powstałe w miejscu mięśni - nieelastyczne włókna uniemożliwiają ruch w stawie żuchwowym. Ważne żeby odróżnić to schorzenie od schorzenia samego stawu. Przy MMM w stawie nie ma żadnych zmian, a jego funkcjonowanie jest zablokowane przez zanik mięśni.

Rodzinna gorączka psów rasy shar-pei

Shar pei to rasa pochodząca z Chin, zarejestrowana w USA stosunkowo niedawno bo 20 lat temu. Wyjściowo wzorzec rasy różnił się od dzisiejszego. Shar-pei był wyższy i masywniejszy. Fałdy skóry charakterystyczne dla shar pei'a, pierwotnie występowały u rozkosznych szczeniąt i rozprostowywały się w miarę wzrostu psa. U dorosłych osobników pozostawały już jedynie na pysku:

 

Nazwa 'Shar pei' tłumaczona na język angielski oznacza 'Sand Skin' a po polsku 'piaskowa skóra'/'pies o szorstkiej skórze' i nie wynika z koloru ale z szorstkości sierści. Shar pei hodowany był w celach obronnych dla władców w Chinach. Później zaczął być wykorzystywany do walk psów. Psy te nie są agresywne z natury dlatego przed walkami podawano im narkotyki, alkohol lub inne środki, które miały wzbudzić w nich 'chęć walki'. W Chinach komunistycznych pies został uznany za niepotrzebny zbytek i luksus, właściciele musieli płacić podatki od psów a w końcu zakazano hodowli.  Rasie groziło zniknięcie i została ogłoszona najrzadszą rasą w księdze Guinessa. Dwóch chińskich hodowców zwróciło się o pomoc do Amerykanów, którzy sprowadzili szczenięta do siebie i stworzyli własną hodowlę. W ten sposób rozpoczęły się zmiany w przeznaczeniu i wyglądzie rasy shar-pei.

Hodowcy zaczęli krzyżować osobniki z największą ilością skóry, podążając za zapotrzebowaniem rynku a nie zważając na zdrowie psów:

 

Obecność nadmiernej ilości fałdów skóry u dzisiejszego shar pei'a nierzadko związana jest z problemami dermatologicznymi. Między fałdami istnieją warunki idealne do rozwoju mikroorganizmów, grzybów i bakterii.
Choroby skóry, na które narażona jest ta rasa to:

 

Innym, częstym problemem dzisiejszego shar-pei'a jest wywinięcie powiek do wewnątrz, na których rzecz jasna są rzęsy, które podrażniają rogówkę. Jest to tak zwane entropium i jest korygowane chirurgicznie. W przeciwnym razie ciągłe drażnienie rogówki przez rzęsy, co jest bardzo bolesne może prowadzić do powstania na niej wrzodu.

 na zdjęciu po lewej stronie, widać zmętnienie rogówki i wrzód, na zdjęciu po prawej shar pei po zabiegu korekcji entropium 

Źródło: http://www.philippehansen.be/materiel.htm (gabinet oftalmologiczny w Brukseli)

Dzisiejsze badania DNA wykazują, że rasa ta ma starożytne korzenie (nawet 200 r.p.n.e.).
______________________________________________________________________

Na RODZINNĄ GORĄCZKĘ PSÓW RASY SHAR-PEI (hock fever - HF) cierpi 25% psów tej rasy czyli co czwarty shar-pei! Dlatego każdy stan podwyższenia temperatury u psa rasy shar-pei powinno być diagnozowane ze szczególną ostrożnością. Jest to choroba o podłożu genetycznym, występująca wyłącznie u tej rasy, najczęściej między 4 a 18 miesiącem choć nie jest to regułą. Pierwszym objawem jest wysoka temperatura (nie niższa niż 39,4℃), której towarzyszy znaczne osłabnięcie. Nieleczony epizod gorączki mija po 24-36 godzinach i może ale nie musi się powtórzyć.
Jest to znak, że choroba wystąpiła a w organizmie może dochodzić do poważnych i niebezpiecznych w skutkach procesów. Co ciekawe nasilenie objawów nie odzwierciedla zaawansowania procesów w organizmie.

Żeby zrozumieć przebieg tej choroby, najlepiej przypomnieć sobie mechanizm powstawania gorączki:

Ośrodek regulacji temperatury ciała znajduje się w podwzgórzu. Można go porównać do termostatu, który ustawiony na konkretną temperaturę (thermal set point) używa dostępnych środków żeby tą temperaturę utrzymać. W zdrowym organizmie w procesach metabolicznych powstaje więcej ciepła niż potrzebne jest do utrzymania ciepłoty ciała. Nadmiar ciepła u psów oddawany jest przez zianie.
Jeśli temperatura ciała wzrasta mimo sprawności procesów oddawania ciepła oznacza to, że termostat w podwzgórzu został 'przestawiony' na wyższą wartość.
Substancje, które regulują podwzgórzowy termostat nazywane są PIROGENAMI. Pirogeny mogą zostać wytworzone w organizmie lub pochodzić z zewnątrz. Do pirogenów należą na przykład elementy budujące drobnoustroje. Organizm wytwarza pirogeny jako odpowiedź na proces zapalny lub zakażenie. Do najsilniejszych pirogenów wytwarzanych przez organizm należy cytokina: interleukina-6. Jest to tzw. białko ostrej fazy zapalnej. W organizmie zdrowego psa gdy reakcja zapalna mija - białka ostrej fazy są rozkładane a toksyczne produkty ich rozpadu są usuwane.

U psów z FSF (familial shar-pei fever) poziom interleukiny-6 jest stale podwyższony, organizm nie jest w stanie rozłożyć nadmiernych ilości ani pozbyć się produktów rozpadu tej cytokiny. Substancje te gromadzą się i odkładają powodując bardzo poważne uszkodzenia. Nierozpuszczalne białko o nazwie amyloid gromadzi się w tkankach (wątroba, nerki, etc.) uszkadzając je. Narządy dotknięte amyloidozą są twarde i słoninowate/ciastowate.

Obok amyloidozy, śmiertelnie groźnym powikłaniem jest też choroba zakrzepowo - zatorowa.

Inna nazwa tej choroby to swollen hock syndrom (SHS) czyli syndrom obrzęku stawów skokowych.
W przebiegu rodzinnej gorączki u około połowy psów występuje obrzęk stawów, najczęściej skokowych:

Może też być widoczny obrzęk okolicy warg.

zobacz też:
http://pedigreedogsexposed.blogspot.com/2010/12/meat-and-bones.html
http://www.pedigreedatabase.com/shar_pei/breedinfo.html
http://www.hungarovet.com/?p=218

Panosteitis

Schorzenie to ma co najmniej 4 nazwy: panosteitis inaczej enostoza lub młodzieńcze zapalenie kości nazywane kulawizną wędrującą to choroba młodych (5 - 18 miesięcy), szybko rosnących psów, częściej samców.

Pierwszym objawem, który niepokoi właścicieli jest kulawizna, która ustępuje i pojawia się ponownie ale co ciekawe może wystąpić na innej kończynie.
Wcześniej wesoły szczeniak, staje się smutny i niechętny do zabawy.
Może wystąpić niewielka gorączka.
W badaniu lekarz sprawdza bolesność kości długich - przez ucisk. Jest to dość miarodajne badanie, które może potwierdzić podejrzenie.

Dobrą metodą diagnostyczną jest wykonanie zdjęcia rentgenowskiego, na którym widać zmiany wczesne, średnie i późne.
Charakterystyczne są tzw. 'obłoczki'

Skąd to się bierze?
Przyczyny mogą być różne. Mówi się, że jest to choroba genetyczna choć brak jest udowodnionej dziedziczności. Wśród przyczyn wymienia się też alergię lub zaburzenia metaboliczne.
Z własnych obserwacji wynika, że istnieje zależność między występowaniem panosteitis a ilością wapnia w pokarmie młodych psów.

Właściciele chcąc zapobiec krzywicy często dodają wapń do karmy szczenięcia.
Intencje są dobre ale efekty złe. Krzywica dziś jest bardzo rzadko spotykanym schorzeniem psów. Jest tak ponieważ karmy dla szczeniąt są odpowiednio zbilansowane.
Podobnie jeśli pies karmiony jest jedzeniem domowym - ono też zawiera wystarczającą ilość wapna.
Jeśli dieta psa nie jest nieodpowiednia na przykład chleb z wodą albo same ziemniaki - najczęściej nie  wymaga uzupełnienia w wapń. Nadmierna ilość wapnia w pokarmie młodych psów często skutkuje wystąpieniem młodzieńczego zapalenia kości.
Dodatkowo przedawkowanie witaminy D może skutkować USZKODZENIEM NEREK.

Leczenie
Panosteitis ustępuje z wiekiem, kiedy zwierzę skończy etap wzrostu, najczęściej do drugiego roku życia.
Stąd może trwać wiele tygodni w zależności w jakim wieku wystąpiła po raz pierwszy.
Leczenie stosuje się w przypadkach przedłużających się lub gdy występuje gorączka i brak apetytu.
Podaje się środki przeciwzapalne i przeciwbólowe.
W poważnych przypadkach wskazane jest nawadnianie dożylne.
Aktywność nie przyspiesza powrotu do zdrowia.

Petycja /przypadek nieciekawy/

Podpisuje się pod tą petycją.

W związku z przypadkiem zakatowania psa rasy Husky poprzez
przywiązanie go linką holowniczą do tylnego zderzaka i ciągnięcie go
za samochodem aż do urwania mu głowy, na stronie internetowej
http://www.petycjeonline.pl/petycja/petycja-w-sprawie-orzeczenia-bezwzglednej-kary-pozbawienia-wolnosci/66
zamieszczona została petycja dotycząca ukarania najwyższym
przewidzianym w polskich przepisach wymiarem kary sprawców tego czynu.
Potrzebne jest 500 tysięcy podpisów. Do tej pory udało się zebrać
niecałe 90 tysięcy.

Podpiszcie proszę i prześlijcie do wszystkich, którym nie jest
obojętny los zwierząt...

p.s. nie pozwólmy na akceptowanie okrucieństwa wobec zwierząt i dalsze
udawanie,że w Polsce taki problem nie istnieje,lub jest marginalny!!!
ISTNIEJE !!!!!!!!

Nużyca uogólniona /część 3/

Demodecosis generalisata czyli demodekoza lub nużyca uogólniona to choroba skóry wywołana przez pasożyta Demodex Canis, który namnożył się w skórze psa. Najczęściej dochodzi do niej przy spadku odporności zwierzęcia.

Leczenie nużycy uogólnionej to prawdziwe wyzwanie. Choroba nawraca i wymaga częstych kontroli oraz interwencji przy nawet drobnych zmianach podczas nawrotu. Do takich zmian należy wypadnie sierści, drobne krostki i subtelna zmiana zapachu skóry.

W leczeniu stosuje się szampony np. Allermyl firmy Virbac albo Hexoderm, Eurowetu o właściwościach przeciwbakteryjnych i przeciwzapalnych i przeciwłojotokowych. Kąpiele w jednym z szamponów mają bardzo duże znaczenie ponieważ "torują drogę" lekom stosowanym miejscowo. Do takich leków należy na przykład (toksyczna dla ryb) amitraza. Jest to roztoczobójczy akarycyd. Amitraza zawarta jest w popularnej obroży Preventic przeciw kleszczom, które również należą do roztoczy. Obroże wymienia się raz w miesiącu.
Początkowo kąpiele w szamponie muszą być częste czyli należy psa kąpać codziennie przez cztery dni. Następnie dwa razy w tygodniu i na koniec raz w tygodniu.

Stosuje się też terapię antybiotykową przeciwko bakteriom wykazanym w badaniu bakteriologicznym. Najczęściej są to gronkowce, reagujące na antybotyki pierwszego rzutu.

Leczeniem wspomagającym, poza dobrej jakości dietą, mogą być kapsułki Normaderm, zawierające nienasycone kwasy tłuszczowe, konieczne dla utrzymania skóry i włosów w dobrej kondycji

 

W leczeniu nużycy uogólnionej na świecie stosuje się iwermektynę, doustnie w ściśle odmierzonych dawkach. 

Należy pamiętać o dwóch uwagach dotyczących iwermektyny.

W Polsce nie ma leku zawierającego iwermektynę, przeznaczonego do stosowania u psów. Jedyny dostępny lek to lek dla zwierząt gospodarskich i koni. Oznacza to, że ryzyko podania tego leku spoczywa na barkach lekarza, który go podaje. I tu ważna jest kolejna uwaga.

Lek ten nie może być stosowany u ras staroangielskich (psów pasterskich, owczarków staroangielskich, coli, shelti, i ich mieszańców) - jest dla nich śmiertelną trucizną!

W leczeniu poważnych, nawracających i przewlekłych przypadków nużycy miejscowej można stosować iwermektynę podskórnie. W przypadku leczenia nużycy uogólnionej nie jest to właściwa metoda. Taka terapia nie zapewnia stałego stężenia substancji czynnej w organizmie i jest nieskuteczna. Nużycę uogólnioną należy leczyć iwermektyną doustnie przez 10 dni rozpoczynając od niewielkiej dawki, zwiększając ją codziennie o dawkę z 1 dnia. 

Nużyca miejscowa /część 2/

Nużyca to pasożytnicza, zapalna choroba skóry.

Nużyca wywołują nadmiernie namnażające się w skórze roztocza Demodex canis. Roztocza żyją na skórze niemal każdego psa nie wywołując choroby. W momencie obniżenia odporności organizmu namnażają się bardzo szybko prowadząc do wystąpienia choroby. Pierwotną przyczyną może być parazytoza wewnętrzna (obecność pasożytów w narządach wewnętrznych), choroba autoimmunologiczna, inna choroba obniżająca odporność (np. białaczka kotów), stosowanie leków immunosupresyjnych - obniżających odporność organizmu (w tym glikokortykosteroidów!), stres (wywołany rują, ciążą, wyjazdem, operacją, stratą przyjaciela, zmianą właściciela lub miejsca, złym żywieniem itd.) lub jakikolwiek inny czynnik powodujący spadek odporności.

Demodecosis localis czyli nużyca miejscowa to schorzenie w którym, na skórze w jednym lub kilku miejscach obserwuje się plackowate zmiany. Najczęściej są to wyłysienia, zaczerwienienie i grudkowe zapalenie skóry (patrz zdjęcia). Nużyca może być też przyczyną wystąpienia licznych zaskórników (zaskórniki to zatkane ciemną wydzieliną pory skóry). Istnieje też postać wysiękowa i strupiejąca, w której powstają sączące się rany i konsekwentnie strupy.

W badaniu głębokiej zeskrobiny skóry pod mikroskopem (pod powiększenie 100 krotnym) można wykryć wszystkie postacie charakterystycznego pasożyta. Pobieranie zeskrobiny może wydawać się drastyczne ponieważ lekarz uciska skórę i skalpelem pobiera tkanki, przy czym zdecydowana większość psów protestuje. Jest to jednak zupełnie konieczne i niezbędne. Dodatkowo bada się również włosy, które należy wyrawać, ponieważ znalezienie pasożyta jest najbardziej prawdopodobne przy cebulce włosa. Zdarza się też, że pasożyty są tak głęboko, że są nieosiągalne dla lekarza robiącego zeskrobinę i pobierającego włosy. Szczególnie u psów rasy shar-pei oraz w przypadkach przewlekłego pododermatitis (zapalenia opuszek) gdzie skóra jest bardzo gruba. W tych przypadkach wykonuje się biopsję z kilku miejsc (tkanki pobierane są igłą).

Wydawać by się mogło, że skoro nużeniec bytuje w skórze zdrowych zwierząt - znalezienie go pod mikroskopem nie świadczy o chorobie. Badania wykazały, że jest bardzo mało prawdopodobne znalezienie roztocza w zeskrobinie pochodzącej od zdrowego psa niemniej jednak jest coś co może nam pomóc w postawieniu diagnozy.Jest to stosunek postaci niedojrzałych pasożyta do dorosłych roztoczy.

Zmiany nie wywołują świądu dopóki nie dołączą do nich powikłania bakteryjne.
W badaniu bakteriologicznym przypadków powikłanych bakteriami najczęściej znajduje się gronkowceStaphylococcus intermedius, Pseudomonas aeruginosa, Proteus mirabilis.
W leczeniu bierze się je oczywiście pod uwagę.
Nużyca najczęściej występuje u szczeniąt w wieku do pół roku. Wysoka zachorowalność u szczeniąt jest związana ze stosunkowo często występującą parazytozą wewnętrzną (obecnością pasożytów jelitowych) oraz wrażliwością i stresami (zmiana właściciela itd.)
Wystąpienie choroby u dorosłych zwierząt najczęściej oznacza istnienie poważniejszego problemu, który obniżając odporność organizmu przyczynił się do namnożenia pasożytów Demodex.

Nużyca szczeniąt może zanikać samoistnie i bezpowrotnie. Niemniej jednak nie powinno się nigdy ignorować tej choroby. Leczenie lekkich przypadków obejmuje kurację miejscową szamponami roztoczobójczymi i płynami o właściwościach antyseptycznych (np. nadtlenek benzoilu, chlorheksydyna) raz na dobę, do momentu kiedy badanie głębokiej zeskrobiny będzie ujemne. Zwykle nie trwa to dłużej niż dwa miesiące. Leczenie jest kontrowersyjne w związku z samoistnym zanikaniu choroby jednak nie pogarsza stanu więc warto go stosować.

W poważniejszych epizodach, przypadkach przewlekłych (trwających od dłuższego czasu) lub nawracających stosuje się leczenie jak przy nużycy uogólnionej.

Przypadek z Tennessee

W Hohenwald, Tennessee został stworzony rezerwat dla słoni. Kiedy słoń tam trafia, odszukuje sobie partnera i wiąże się z nim do końca życia. Stają się najlepszymi kumplami i spędzają razem większość czasu. Do tej pory było to regułą. Wyjątkiem jest słonica Tara, która za kompana wybrała sobie suczkę Bellę. Samice nie tylko, że razem cieszą się życiem ale też nie opuszczają przyjaciela 'w biedzie'. Kiedy Bella doznała urazu kręgosłupa i przez trzy tygodnie leżała w szpitalu, Tara czekała na nią przed budynkiem. Zobaczcie sami:

 

Sama nie wiem czy wierzyć w tą historię.  Tak czy inaczej jest bardzo sympatyczna.

Cywilizowani ludzie czy prymitywne kreatury?/przypadek nieciekawy/

Trochę się ociepliło i wychodząc dziś na spacer zauważyłam, że spod topiącego się śniegu poza trawą wystaje coś jeszcze. Przed własnym domem znalazłam zamarzniętego nowo narodzonego psa. Prawdopodobnie ktoś wyrzucił go z samochodu.

Dla takiego zachowania nie da się znaleźć odpowiedniego komentarza.

Oceńcie i komentujcie to sami.

Przy okazji napiszę, że oddawanie szczeniąt do schroniska dla bezdomnych zwierząt w Krakowie nie zmienia ich losu. Tak zwane "ślepe mioty" są tam usypiane.  Powieki psa oddzielają się od siebie po około trzech tygodniach życia i do tego czasu schronisko zalicza je do "ślepego miotu". Natomiast 3-5 tygodniowe szczenięta trafiające do schroniska często zarażają się poważnymi chorobami i zdychają lub są usypiane.

Jeśli nie jesteśmy w stanie znaleźć domu dla szczeniąt, oddajmy je do schroniska po 7 tygodniach od urodzenia!
Noworodki piją najpierw siarę a później mleko suki. W siarze zawarte są przeciwciała, które dają młodym odporność przeciwko wielu chorobom. Mleko i siara zapewniają młodym wszystko czego potrzebują. Przyrządzanie mleka zastępczego jest trudne i nigdy nie dorówna naturze. Odchowywanie szczeniąt przez człowieka jest bardzo czaso- i pracochłonne. Suka radzi sobie z tym zadanie znacznie sprawniej. Pozbawianie młodych matki jest draństwem. Pozbawianie zwierząt życia to morderstwo. 

Nużeniec - groźny roztocz /część 1/

Demodex to roztocze żyjące w skórze. Nużeńce najczęściej zamieszkują mieszki włosowe, rzadziej gruczoły łojowe lub potowe. Żywią się komórkami nabłonka wyścielającego mieszki włosowe, łuskami sierści/włosów i łojem.

Opis samego pasożyta i jego cyklu życiowego jest ważny dla rozpoznania i zrozumienia choroby - nużycy. Za wystąpienie nużycy u psów zwykle odpowiada Demodex canis.

Cykl życiowy trwa około 30 dni i obejmuje aż pięć faz rozwojowych: jaja, larwy (3 pary odnóży), protopoczwarki (6 par odnóży), poczwarki (8 par odnóży) i osobniki dorosłe (4 pary odnóży).

Demodex canis jest komensalem występującym w skórze i w przewodzie słuchowym psów. Oznacza to, że pojedyncze roztocza można znaleźć w skórze niemal każdego zdrowego psa, bo jest to środowisko ich życia. Komensalizm to forma współżycia dwóch organizmów, w której jeden organizm korzysta z drugiego nie przynosząc mu w zamian żadnych korzyści ale też nie wyrządzając mu krzywdy.

Matka po porodzie przekazuje szczeniętom te roztocza co potwierdza fakt, że szczenięta z cesarskiego cięcia nie mają w swojej skórze nużeńców.

Tylko u niektórych osobników nużeńce się namnażają, wywołując kliniczną postać nużycy miejscowej (zmiany ograniczone do konkretnej okolicy lub kilku okolic na skórze) lub uogólnionej (zmiany obejmujące znaczną powierzchnię skóry).

 

Na zdjęciu powyżej Demodex canis, źródło: http://www.tailwagginsbakery.com/newsletter.htm 

Demodekoza psia czyli inaczej nużyca psia jest jedną z poważnych dermatoz, charakteryzujących się wyłysieniami.

Powaga nużycy wynika z faktu, że zwykle jest to najczęściej schorzenie wtórne do zaburzeń układu immunologicznego lub spadku odporności spowodowanego inną chorobą. 

Należy ją różnicować z grzybicami skórnymi.

Rasy predysponowane psów to shar-pei, buldog angielski, west highland white terrier, dog, doberman, dalmatyńczyk. U bokserów i owczarków niemieckich zmiany lokalizują się charakterystycznie na głowie.

Predyspozycje rasowe nużycy świadczą o dziedziczności tej choroby.

Poza Demodex canis istnieją inne gatunki nużeńca: Demodex follicularis, Demodex injai, Demodex cati i Demodex gatoi. U psów spotyka się Demodex canis i Demodex gatoi.

Niestety nużyca dotyczy nie tylko psa. Występuje też u ludzi, innych zwierząt domowych i u zwierząt dzikich.

Demodex follicularis wywołuje nużycę człowieka. 

O Demodex injai powinniśmy pomyśleć gdy mamy przed sobą psa cierpiącego na łojotokowe zapalenie skóry grzbietu, szczególnie u rasy WHWT (west highland white terrier). 

Demodex injai ma charakterystycznie krótki odwłok a bytuje w gruczołach łojowych. 

Nużycę kotów może wywołać Demodex cati i Demodex gatoi. 

Demodex gatoi charakteryzuje się krótkim odwłokiem. Co ciekawe bytuje on na powierzchni skóry i wywołuje świąd w przeciwieństwie do pozostałych gatunków nużeńca (jest to tzw. nużyca powierzchowna). Zmiany lokalizują się na głowie, karku, szyi i łokciach, może też wystąpić postać uogólniona. Zarówno Demodex cati jak i gatoi mogą wywołać rumieniowo-woszczynowe zapalenie ucha. Demodekoza kotów jest bardzo rzadko spotykana.

Przypadki nużycy u człowieka zdarzają się i to nie tak rzadko. Nużycę człowieka wywołuje Demodex folliculorum oraz rzadziej Demodex brevis. I tak jak prawie każdy pies ma w swojej skórze Demodex canis, tak prawie 50% ludzi ma w swojej nużeńca typowego dla ludzi.

 Na zdjęciu powyżej Demodex follicularum, źródło: http://www.google.pl/search?q=demodedex+canis+in+human&ie=utf-8&oe=utf-8&aq=t&rls=org.mozilla:pl:official&client=firefox-a

Jeśli chodzi o zarażenie roztoczami Demodex canis przez człowieka a więc kwestię czy jest to zoonoza czy też nie - kwestia jest wciąż kontrowersyjna. Teoretycznie wydaje się to możliwe choć w praktyce spotykane jest bardzo rzadko. Wydaje się, że aby doszło do zarażenia musi istnieć długi i bliski kontakt między psem a twarzą człowieka (skóra na twarzy jest bardzo wrażliwa). Szczenięta zarażają się od suki ssąc mleko a roztocza stwierdza się na pyszczkahttp://bazarkrakow.pl/ch młodych. Dlatego jeśli właściciel śpi ze swoim pupilem zarażenie wydaje się możliwe. Niemniej jednak aby doszło do wystąpienia objawów organizm gospodarza musi być osłabiony. Stąd wydaje się, że połączenie tych wszystkich okoliczności może prowadzić do okazyjnego wystąpienia Demodex canis u człowieka.

Rodzinne zapalenie skóry i mięśni owczarków Shelti i Coli

Dermatomyositis lub inaczej rodzinne zapalenie skórno-mięśniowe owczarków staroangielskich Shelti i Coli to dermatoza wrodzona. Oznacza to, że o wystąpieniu choroby decyduje obecność genu zapisującego tą chorobę i cecha genu decydująca, że ujawni się on w życiu osobnika. Informacja, że choroba jest genetyczna daje nam też pewność, że jest niezaraźliwa ale może zostać przekazana potomstwu. Dlatego zwierzęta cierpiące na tą chorobę nie powinny być rozmnażane.
Pierwsze objawy zauważa się zwykle przed ukończeniem przez psa 6 miesięcy życia ale nie jest to regułą i choroba może ujawnić się u psa dorosłego.
Zmiany skórne najczęściej lokalizują się na części twarzowej, na grzbiecie nosa, wokół oczu (jak na zdjęciach), na brzegach małżowin, dodatkowo na grzbietowych powierzchniach łap okolicy skokowej i nadgarstkowej oraz na palcach i końcu ogona.
Zmiany na skórze mają postać wyłysiałych, strupiejących blizn. Skóra może się złuszczać a na powierzchni powstawać owrzodzenia. Rzadziej obecne są pęcherzyki i grudki. Najpierw zmiany obejmują coraz głębsze warstwy skóry, następnie warstwy mięśni. Najczęściej zmiany dotyczą mięśni żwaczowych i skroniowych (a więc mięśni na głowie psa).
Zmiany nie są bolesne ani swędzące, co istotne - same zanikają i pojawiają się ponownie.
Może dochodzić do atrofii czyli zaniku mięśni co wiąże się z wystąpieniem poważnych zaburzeń w zależności za co odpowiadają zanikające mięśnie. Przykładowo pies może mieć problem z połykaniem lub jedzeniem/piciem lub chodzeniem.
Jest to kolejna choroba o pochodzeniu idiopatycznym a więc taka, której etiologia jest niepoznana.
Znaczącą rolę ma zaburzenie w obrębie naczyń włosowatych.

Leczenie:
Charakter choroby sprawia, że najważniejsze jest jej właściwe rozpoznanie i zrozumienie przez właściciela. Możliwości leczenia są ograniczone. Zmiany należy odpowiednio pielęgnować.W diecie powinno się stale bilansować ilość witaminy E i wielonienasyconych kwasów tłuszczowych.
Nasilone zmiany są wskazaniem do rozsądnego i chwilowego użycia kortykosteroidów.
Innym lekiem jest pentoksyfilina (podawana z pożywieniem, bo drażniąca dla żołądka) usprawniająca krążenie w naczyniach włosowatych i przez to przyspieszająca gojenie zmian.

Rozpoznanie różnicowe:
-choroby immunologiczne (toczeń rumieniowaty, epidermoliza pęcherzowa, zapalenie naczyń, zapalenie wielomięśniowe)
-choroby pasożytnicze (nużyca)
-choroby grzybicze (grzybice skórne)
-choroby bakteryjne (ropne zapalenie skóry okolicy twarzowej)

Ciekawe linki:
http://www.illinoissheltierescue.com/dm.html
http://www.brssc.org/html/sheltie_health.html

Na koniec można dodać, że choroba ta znacznie rzadziej ale występuje też u innych ras: chow chow, welsh corgi,  węgierskich kuwaszy, owczarków niemieckich oraz oczywiście u mieszańców.