Martwica ogona u kapucynki

Atrakcyjność tego przypadku tkwi bardziej w atrakcyjności samego pacjenta niż w aspekcie medycznym.

Pięcioletnia małpka trafiła do kliniki ponieważ właściciele zauważyli że corocznie liniejący ogon, twj zimy wygląda inaczej niż zwykle. Opiekunowie nie potrafili powiedzieć czy i kiedy małpka miała wypadek, czy została zaatakowana przez inne zwierzęta albo czy mogła mieć pasożyty co spowodowałoby świąd i obgryzanie ogona przez samą małpkę. Małpka ważyła 7 kg a właściciele żywią ją około 1 kg bananów dziennie i innymi produktami z własnej lodówki. Giselle weszła do gabinetu z muffinką w łapce. Otworzyła kilka szafek z lekami i sprawdziła ich zawartość. Niestety problem z jakim przyszli właściciele nie był nowy. Prawdopodobnie małpka została zraniona wiele tygodni temu i 1/3 ogona uległa martwicy.

Po podaniu pierwszego zastrzyku narkozy spojrzała na mnie z wyrzutem i podrapała się po nóżce.
Giselle po przedznieczuleniu została podłączona do aparatu narkozy wziewnej i zabieg przebiegł bez żadnych komplikacji.

Najtrudniejsze okazało się zabezpieczenie ogona w taki sposób żeby Giselle nie zdjęła opatrunku i nie wyjęła szwów przed czasem.
Małpka została zwolniona do domu z antybotykami na najbliższy tydzień.

... ...

Po dwóch dniach mała Giselle znów siedziała w poczekalni kliniki wet. Na szczęście nie udało jej się zdjąć bandaża. Użyłam opatrunku z bardzo silnym klejem. Pod opatrunkiem ogon goi się idealnie. Następna wizyta za kolejne dwa dni...

Co nas łączy z czworonogami - ZOONOZY cz.2 Leiszmanioza SANDFLY

Leishmania to pierwotniak o skomplikowanym cyklu życiowym. Do pełnego rozwoju wymaga dwóch żywicieli, w ciele których przyjmuje odmienne postaci. Żywicielem ostatecznym a więc takim, w którym pasożyt się rozmnaża (przez podział podłużny) są muchówki z rodzaju Phlebotomus. Pierwotniaki w ciele owadów żyją w jelicie i mają postać wydłużoną z witką na przodzie ciała. Witka leiszmanii wprawia ją w ruch i pierwotniak przemieszcza się z jelita owada do początku przewodu pokarmowego - jamy ustnej. Muchówki odżywiają się krwią ssaków, tak jak komary, i w ten sposób pierwotniaki dostają się do organizmu żywiciela pośredniego jakim jest ssak. W organizmie ssaka Leishmania przyjmuje kulistą postać bez zdolności do ruchu, żyje wewnątrz komórek żywiciela, w monocytach, makrofagach i komórkach układu siateczkowo-śródbłonkowego. 

Leiszmania jest zmorą psów żyjących na Malcie. Niektórzy właściciele wolą nie wyprowadzać psów z domu niż narażać je na zachorowanie na tą chorobę. Pospolitość tej choroby na Malcie powoduje, że test w kierunku leiszmaniozy zaleca się u wszystkich psów raz do roku. 

Najczęściej rozpoznawana jest po objawach skórnych, jednak obrazy kliniczne mogą być bardzo różnorodne. Przypadek przedstawiony na zdjęciach poniżej jest nietypowy. Diagnostyka różnicowa obejmowała: bakteryjne zapalenie skóry, grzybicę, demodekozę i pęcherzycę liściastą. Do szybkiej diagnozy leiszmaniozy służą szybkie testy BVT, do zrobienia których wystarczają dwie krople krwi i 10 minut czasu. Niestety ich pewność nie jest 100%.

Leczenie wcześnie zdiagnozowanej leiszmaniozy najczęściej zakończone jest sukcesem. W przypadkach zaawansowanej, przewlekłej leiszmaniozy rokowanie jest niepomyślne.

Do leiszmaniozy często dołączają zakażenia towarzyszące, które leczy się dodatkowo antybiotykami.

Podstawowym lekiem wyboru jest Allopurinol, czyli lek używany w mocznicy. Allopurinol zabija pierwotniaka a leczenie powinno trwać nie krócej niż 3-4 miesiące.

Do rozpoznania leiszmaniozy kluczowe jest badania mikroskopowe zeskrobiny zmian skórnych.

Drugą pewną metodą są testy laboratoryjne wykonywane w specjalistycznych laboratoriach.

Zupełną nowością jest szczepionka przeciwko leiszmaniozie stworzona niedawno we Francji. Szczepienie powtarza się trzykrotnie co miesiąc a następnie co roku. Szczepienie nie daje 100% odporności ale znacznie zmniejsza prawdopodobieństwo zachorowalności. Badania pokazały, że w grupie zaszczepionych psów narażonych na zakażenie pierwotniakiem Leishamania zachorowalność była 4 razy mniejsza niż w grupie psów nieszczepionych.

Leiszmania dotyczy również ludzi jako żywicieli pośrednich. Do zakażenia dochodzi w ten sam sposób jak u pozostałych ssaków czyli przez ukłucie muchówki, w której ciele znajduje się pierwotniak. Badania pokazują, że ryzyko na zakażenie jest większe gdy człowiek rozgniecie muchówkę w momencie gdy ta pije jego krew. Leiszmania u ludzi diagnozowana jest rzadko w porównaniu do psów. Najczęściej dotyczy małych dzieci i właściwie rozpoznana jest w pełni wyleczalna.

Sklep Bazaar Kraków - Dywany, Narzuty, Zasłony

Co nas łączy z czworonogami - ZOONOZY cz.1 grzybica RINGWORM

Grzybicy sprzyjają wysoka temperatura i wilgotność, niska odporność organizmu i zadrapania skóry.

To tłumaczy dlaczego grzybica jest tak popularna w gorących krajach. Na przykład na Malcie jest to najczęstszy problem dermatologiczny zwierząt i jeden z najczęstszych problemów zdrowotnych, z którymi właściciele przychodzą do lekarza weterynarii. Przyczyną zmory skórnej Malty i nie tylko jest dermatofit Trichophyton. To Trichophyton jest przyczyną grzybicy nazywanej 'Ringworm'. Do wystąpienia grzybicy najczęściej wystarczają 3 z wymienionych warunków. 

Co gorsza ludzie są również wrażliwi na zakażenie grzybicą. Może pojawić się na skórze w dowolnym miejscu naszego ciała, dotyczy również włosów i paznokci. Zmiany skórne najczęściej są okrągłe z zaczerwienioną obwódką. 

Stąd angielska nazwa RINGWORM. Dawniej wierzono, że przyczyną zmian skórnych są pasożyty - robaki 'WORMS'. Od kształtu zmian na skórze powstał drugi człon nazwy 'RING'.

Grzybica paznokci wywołana przez Trichophyton -zwykle objawia się zielonawo-brązową obwódką wokół paznokcia. Grzybica stóp powoduje przykry zapach.

U zwierząt zmiany są mniej regularne i zwykle początkowo powodują wyłysienia i zaczerwienie skóry. Naskórek często się złuszcza. W zaawansowanym stadium powstają strupy (jak na załączonych zdjęciach). Grzybica może dotyczyć wszystkich zwierząt i ludzi.

 

Ogólny podział dermatofitów zawiera 3 rodzaje Trichophyton, Microsporum i Epidermophyton.

W rodzaju Trichophyton rozróżniamy gatunki mentagrophytes, rubrum, verrucosum i inne.

Zapalenie Mięśni Żuciowych

Zapalenie Mięśni Żwaczy czyli Masticatory Muscle Myositis MMM
to choroba autoimmunologiczna o podłożu genetycznym. Jest to choroba nawracająca, która może objawiać się w różny sposób.

Występuje u psów obu płci, wielu ras i w różnym wieku, przy czym częściej u młodych, dużych psów.

Przyczyny choroby nie są do końca poznane ale wiedza na temat mechanizmu choroby jest coraz szersza a badania mogą doprowadzić do poznania odpowiedzi.
Jak w każdej chorobie autoimmunologicznej, układ odpornościowy organizmu zaczyna rozpoznawać wroga we własnych komórkach. W przypadku mmm są to specyficzne włókna mięśniowe występujące jedynie w tak zwanych mięśniach żwaczach. Do mięśni żwaczy zalicza się mięsiań żwacz (musculus maseter), mięsień skroniowy (musculus temporalis), mięsień skrzydłowy (musculus pterygoideus) i mięsień dwubrzuścowy (musculus digastricus). Włókna tworzące te mięśnie, tak zwane włókna 2M są zbudowane z unikatowej dla nich miozyny. Według najnowszych badań, miozyna ta w MMM staje się celem nieprawidłowo działającego układu odpornościowego. Procesy degeneracyjne włókien mięśniowych prowadzą do zwłóknienia i martwicy mięśni żuciowych. W efekcie dochodzi do zaniku mięśni jedynie na pysku psa. W zaawansowanym stadium choroby zwierzę ma znacznie ograniczoną możliwość lub nie ma możliwości OTWIERANIA pyska. Choroba może się też objawiać brakiem możliwości ZAMKNIĘCIA pyska

Leczenie we wczesnym stadium choroby jest typowe dla postępowania przy leczeniu chorób o podłożu immunologicznym i polega na zahamowaniu działania układu odpornościowego (należy to zrobić w jak najmniejszym stopniu, który jednak spowoduje zatrzymanie postępowania choroby)


Trudniejsze i często kontrowersyjne jest leczenie stadium zaawansowanego choroby, kiedy doszło już do zaniku mięśni a powstałe w miejscu mięśni - nieelastyczne włókna uniemożliwiają ruch w stawie żuchwowym. Ważne żeby odróżnić to schorzenie od schorzenia samego stawu. Przy MMM w stawie nie ma żadnych zmian, a jego funkcjonowanie jest zablokowane przez zanik mięśni.

Rodzinna gorączka psów rasy shar-pei

Shar pei to rasa pochodząca z Chin, zarejestrowana w USA stosunkowo niedawno bo 20 lat temu. Wyjściowo wzorzec rasy różnił się od dzisiejszego. Shar-pei był wyższy i masywniejszy. Fałdy skóry charakterystyczne dla shar pei'a, pierwotnie występowały u rozkosznych szczeniąt i rozprostowywały się w miarę wzrostu psa. U dorosłych osobników pozostawały już jedynie na pysku:

 

Nazwa 'Shar pei' tłumaczona na język angielski oznacza 'Sand Skin' a po polsku 'piaskowa skóra'/'pies o szorstkiej skórze' i nie wynika z koloru ale z szorstkości sierści. Shar pei hodowany był w celach obronnych dla władców w Chinach. Później zaczął być wykorzystywany do walk psów. Psy te nie są agresywne z natury dlatego przed walkami podawano im narkotyki, alkohol lub inne środki, które miały wzbudzić w nich 'chęć walki'. W Chinach komunistycznych pies został uznany za niepotrzebny zbytek i luksus, właściciele musieli płacić podatki od psów a w końcu zakazano hodowli.  Rasie groziło zniknięcie i została ogłoszona najrzadszą rasą w księdze Guinessa. Dwóch chińskich hodowców zwróciło się o pomoc do Amerykanów, którzy sprowadzili szczenięta do siebie i stworzyli własną hodowlę. W ten sposób rozpoczęły się zmiany w przeznaczeniu i wyglądzie rasy shar-pei.

Hodowcy zaczęli krzyżować osobniki z największą ilością skóry, podążając za zapotrzebowaniem rynku a nie zważając na zdrowie psów:

 

Obecność nadmiernej ilości fałdów skóry u dzisiejszego shar pei'a nierzadko związana jest z problemami dermatologicznymi. Między fałdami istnieją warunki idealne do rozwoju mikroorganizmów, grzybów i bakterii.
Choroby skóry, na które narażona jest ta rasa to:

 

Innym, częstym problemem dzisiejszego shar-pei'a jest wywinięcie powiek do wewnątrz, na których rzecz jasna są rzęsy, które podrażniają rogówkę. Jest to tak zwane entropium i jest korygowane chirurgicznie. W przeciwnym razie ciągłe drażnienie rogówki przez rzęsy, co jest bardzo bolesne może prowadzić do powstania na niej wrzodu.

 na zdjęciu po lewej stronie, widać zmętnienie rogówki i wrzód, na zdjęciu po prawej shar pei po zabiegu korekcji entropium 

Źródło: http://www.philippehansen.be/materiel.htm (gabinet oftalmologiczny w Brukseli)

Dzisiejsze badania DNA wykazują, że rasa ta ma starożytne korzenie (nawet 200 r.p.n.e.).
______________________________________________________________________

Na RODZINNĄ GORĄCZKĘ PSÓW RASY SHAR-PEI (hock fever - HF) cierpi 25% psów tej rasy czyli co czwarty shar-pei! Dlatego każdy stan podwyższenia temperatury u psa rasy shar-pei powinno być diagnozowane ze szczególną ostrożnością. Jest to choroba o podłożu genetycznym, występująca wyłącznie u tej rasy, najczęściej między 4 a 18 miesiącem choć nie jest to regułą. Pierwszym objawem jest wysoka temperatura (nie niższa niż 39,4℃), której towarzyszy znaczne osłabnięcie. Nieleczony epizod gorączki mija po 24-36 godzinach i może ale nie musi się powtórzyć.
Jest to znak, że choroba wystąpiła a w organizmie może dochodzić do poważnych i niebezpiecznych w skutkach procesów. Co ciekawe nasilenie objawów nie odzwierciedla zaawansowania procesów w organizmie.

Żeby zrozumieć przebieg tej choroby, najlepiej przypomnieć sobie mechanizm powstawania gorączki:

Ośrodek regulacji temperatury ciała znajduje się w podwzgórzu. Można go porównać do termostatu, który ustawiony na konkretną temperaturę (thermal set point) używa dostępnych środków żeby tą temperaturę utrzymać. W zdrowym organizmie w procesach metabolicznych powstaje więcej ciepła niż potrzebne jest do utrzymania ciepłoty ciała. Nadmiar ciepła u psów oddawany jest przez zianie.
Jeśli temperatura ciała wzrasta mimo sprawności procesów oddawania ciepła oznacza to, że termostat w podwzgórzu został 'przestawiony' na wyższą wartość.
Substancje, które regulują podwzgórzowy termostat nazywane są PIROGENAMI. Pirogeny mogą zostać wytworzone w organizmie lub pochodzić z zewnątrz. Do pirogenów należą na przykład elementy budujące drobnoustroje. Organizm wytwarza pirogeny jako odpowiedź na proces zapalny lub zakażenie. Do najsilniejszych pirogenów wytwarzanych przez organizm należy cytokina: interleukina-6. Jest to tzw. białko ostrej fazy zapalnej. W organizmie zdrowego psa gdy reakcja zapalna mija - białka ostrej fazy są rozkładane a toksyczne produkty ich rozpadu są usuwane.

U psów z FSF (familial shar-pei fever) poziom interleukiny-6 jest stale podwyższony, organizm nie jest w stanie rozłożyć nadmiernych ilości ani pozbyć się produktów rozpadu tej cytokiny. Substancje te gromadzą się i odkładają powodując bardzo poważne uszkodzenia. Nierozpuszczalne białko o nazwie amyloid gromadzi się w tkankach (wątroba, nerki, etc.) uszkadzając je. Narządy dotknięte amyloidozą są twarde i słoninowate/ciastowate.

Obok amyloidozy, śmiertelnie groźnym powikłaniem jest też choroba zakrzepowo - zatorowa.

Inna nazwa tej choroby to swollen hock syndrom (SHS) czyli syndrom obrzęku stawów skokowych.
W przebiegu rodzinnej gorączki u około połowy psów występuje obrzęk stawów, najczęściej skokowych:

Może też być widoczny obrzęk okolicy warg.

zobacz też:
http://pedigreedogsexposed.blogspot.com/2010/12/meat-and-bones.html
http://www.pedigreedatabase.com/shar_pei/breedinfo.html
http://www.hungarovet.com/?p=218

Panosteitis

Schorzenie to ma co najmniej 4 nazwy: panosteitis inaczej enostoza lub młodzieńcze zapalenie kości nazywane kulawizną wędrującą to choroba młodych (5 - 18 miesięcy), szybko rosnących psów, częściej samców.

Pierwszym objawem, który niepokoi właścicieli jest kulawizna, która ustępuje i pojawia się ponownie ale co ciekawe może wystąpić na innej kończynie.
Wcześniej wesoły szczeniak, staje się smutny i niechętny do zabawy.
Może wystąpić niewielka gorączka.
W badaniu lekarz sprawdza bolesność kości długich - przez ucisk. Jest to dość miarodajne badanie, które może potwierdzić podejrzenie.

Dobrą metodą diagnostyczną jest wykonanie zdjęcia rentgenowskiego, na którym widać zmiany wczesne, średnie i późne.
Charakterystyczne są tzw. 'obłoczki'

Skąd to się bierze?
Przyczyny mogą być różne. Mówi się, że jest to choroba genetyczna choć brak jest udowodnionej dziedziczności. Wśród przyczyn wymienia się też alergię lub zaburzenia metaboliczne.
Z własnych obserwacji wynika, że istnieje zależność między występowaniem panosteitis a ilością wapnia w pokarmie młodych psów.

Właściciele chcąc zapobiec krzywicy często dodają wapń do karmy szczenięcia.
Intencje są dobre ale efekty złe. Krzywica dziś jest bardzo rzadko spotykanym schorzeniem psów. Jest tak ponieważ karmy dla szczeniąt są odpowiednio zbilansowane.
Podobnie jeśli pies karmiony jest jedzeniem domowym - ono też zawiera wystarczającą ilość wapna.
Jeśli dieta psa nie jest nieodpowiednia na przykład chleb z wodą albo same ziemniaki - najczęściej nie  wymaga uzupełnienia w wapń. Nadmierna ilość wapnia w pokarmie młodych psów często skutkuje wystąpieniem młodzieńczego zapalenia kości.
Dodatkowo przedawkowanie witaminy D może skutkować USZKODZENIEM NEREK.

Leczenie
Panosteitis ustępuje z wiekiem, kiedy zwierzę skończy etap wzrostu, najczęściej do drugiego roku życia.
Stąd może trwać wiele tygodni w zależności w jakim wieku wystąpiła po raz pierwszy.
Leczenie stosuje się w przypadkach przedłużających się lub gdy występuje gorączka i brak apetytu.
Podaje się środki przeciwzapalne i przeciwbólowe.
W poważnych przypadkach wskazane jest nawadnianie dożylne.
Aktywność nie przyspiesza powrotu do zdrowia.

Petycja /przypadek nieciekawy/

Podpisuje się pod tą petycją.

W związku z przypadkiem zakatowania psa rasy Husky poprzez
przywiązanie go linką holowniczą do tylnego zderzaka i ciągnięcie go
za samochodem aż do urwania mu głowy, na stronie internetowej
http://www.petycjeonline.pl/petycja/petycja-w-sprawie-orzeczenia-bezwzglednej-kary-pozbawienia-wolnosci/66
zamieszczona została petycja dotycząca ukarania najwyższym
przewidzianym w polskich przepisach wymiarem kary sprawców tego czynu.
Potrzebne jest 500 tysięcy podpisów. Do tej pory udało się zebrać
niecałe 90 tysięcy.

Podpiszcie proszę i prześlijcie do wszystkich, którym nie jest
obojętny los zwierząt...

p.s. nie pozwólmy na akceptowanie okrucieństwa wobec zwierząt i dalsze
udawanie,że w Polsce taki problem nie istnieje,lub jest marginalny!!!
ISTNIEJE !!!!!!!!